ΚΥΡΙΑΚΗ Γ’ ΛΟΥΚΑ (Λουκά κεφ. Ζ΄ στίχοι 11-18)

Η ανάσταση του υιού της χήρας στη Ναΐν.

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο ευαγγελιστής Λουκάς είναι ο μόνος από τους ιερούς ευαγγελιστές που μας διηγείται, πως ο Χριστός ανάστησε θαυματουργικά το μοναχογιό της χήρας μητέρας στη Ναΐν. Η Ναΐν είναι μια κωμόπολη και βρίσκεται στα νότια του όρους Θαβώρ, στη Γαλιλαία.

Η Εκκλησία με τη σημερινή περικοπή θέλει να μας παρουσιάσει δυο βασικές αλήθειες: α) Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αληθινός Κύριος και Θεός μας. Με τη θεία ζωή και δύναμη Του νικάει το θάνατο και β) Ο Κύριος είναι η ελπίδα και η ζωή μας. Με την ένδοξη Ανάσταση Του μας άνοιξε το δρόμο για την αιώνια ζωή.

Β. ΚΕΙΜΕΝΟ

 Γ. ΑΝΑΛΥΣΗ – ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

1. Στο σημερινό θαύμα ο Κύριος ανασταίνει το μοναχογιό μιας πονεμένης χήρας μητέρας. Ο Κύριος νιώθει τον πόνο της δύστυχης μάνας, γι’ αυτό και βρίσκεται πολύ κοντά της. Η παρηγοριά που της πρόσφερε ήταν η θαυματουργική ανάσταση του γιου της. Με το θαύμα αυτό ο Κύριος λέγει στη μητέρα και σ’ όλους εμάς που διαβάζουμε την περικοπή, πως ο θάνατος νικήθηκε και μετατράπηκε σε ύπνο. Αυτό το χαρούμενο μήνυμα μας μεταφέρουν όλα τα θαύματα της αναστάσεως των νεκρών που έκαμε ο Κύριος. έτσι έγινε με το σημερινό θαύμα, με τη θυγατέρα του Ιάειρου (Βλέπε Λουκά η’ 41-56) και το Λάζαρο (Βλέπε Ιωάννη ια’ 1-44).

2. Ο θάνατος είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας του ανθρώπου. Οι Πρωτόπλαστοι, με την παρακοή τους, περιφρόνησαν την εντολή του Θεού κι εφαγαν απ ο το δέντρο του καλού και του κακού. έτσι έδειξε ο άνθρωπος, πως δε χρειάζεται στη ζωή του το Θεό. Ο Θεός όμως είναι η ζωή μας και το αληθινό φως του κόσμου. Αφού ο άνθρωπος αρνήθηκε με την αμαρτία του το Θεό, βρέθηκε αναγκαστικά στο θάνατο. έχασε το φως, που είναι ο Χριστός και βρήκε το σκοτάδι.

3. «Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού» ήρθε στον κόσμο για να μας λυτρώσει απ ο το σατανά και το θάνατο. Ο Κύριος με το σταυρικό θάνατο Του και την ένδοξη Ανάσταση Του κατάργησε το θάνατο και μας χάρισε την αγάπη και την αιώνια ζωή. Το χαρμόσυνο αυτ ο μήνυμα του Ευαγγελίου αποτελεί την πίστη και τη ζωή της Εκκλησίας μας, που αδιάκοπα ψάλλει: « Ο Σταυρός Σου, Κύριε, ζωή και Ανάστασις υπάρχει τω λαώ Σου (= στο λα ο σου)». Η Εκκλησία μας καλεί όλους να πάρουμε μέρος στη θεία Λειτουργία και να δεχτούμε μέσα μας τη ζωή του Χριστού με το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Όταν κοινωνάμε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, παίρνουμε μέσα μας τη ζωή του Θεού και έτσι νικάμε το θάνατο. Ο Μέγας Αθανάσιος ονομάζει τη Θεία Ευχαριστία «φάρμακο αθανασίας».

Δ. Δίδαγμα:

«Εγώ ειμί η Ανάστασις και η Ζωή»

Ε. ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΡΗΤΟΡΩΝ

1. «Όποιος πιστεύει σε μένα, κι αν ακόμα πεθάνει (σωματικά) θα ζήσει. Και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα δε θα πεθάνει ποτέ»

(Ο Κύριος, Ιωάννη ια’ 25-26).

2.  «Ξέρει αγαπητέ, ο Χριστός απ ο πόνο. Πόνεσε και ο ίδιος πάνω στο Σταυρό όσο κανένας άλλος στον κόσμο. Και αισθάνεται καλά το δικό μας πόνο. Και είναι κάθε στιγμή έτοιμος να απλώσει το άγιο χέρι Του για να σφουγγίσει τα δάκρυα, να μαζέψει το αίμα, να ρίξει βάλσαμο παρηγοριάς στις θλιμμένες καρδιές μας. Η ζωή είναι γεμάτη θλίψη, πόνο και πικρίες, λέγει ο Κύριος. Όμως έχετε θάρρος, γιατί εγώ, ο αρχηγός και εμψυχωτής σας, νίκησα. Κοντά μου θα νικήσετε και σεις»

(Μητροπολίτη Νικαίας ΓΕΩΡΓΙΟΥ, Λύχνος τοις ποσί μου, Αθήνα 1965 σελ. 150).

H ανάσταση του γιου της χήρας στη Ναΐν Λουκ. 7, 11-16 — Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: http://xerouveim.blogspot.gr/2010/10/10-10-2010.html

H ανάσταση του γιου της χήρας στη Ναΐν Λουκ. 7, 11-16 Το θαύμα που μας διηγείται σήμερα ο ευαγγελιστής Λουκάς είναι σε όλους μας γνωστό: ο Χριστός, ακολουθούμενος από τους μαθητές Του αλλά και από πολύ κόσμο, πήγαινε να κηρύξει στην πόλη Ναΐν. Καθώς πλησίασαν στην πύλη της πόλεως, συνάντησαν μια νεκρική πομπή, μια χήρα μάνα να συνοδεύει το μονάκριβο παιδί της στην τελευταία του κατοικία, και μαζί της βέβαια αρκετός κόσμος. Όταν την είδε ο Ιησούς, τη σπλαχνίστηκε και της είπε «μην κλαις»· στη συνέχεια πλησίασε τη σωρό και είπε «νεαρέ, σε σένα μιλάω, σήκω!». Αμέσως ο νεκρός ανακάθισε και άρχισε να μιλάει, ο δε Χριστός τον έδωσε στην μητέρα του. Όλος ο λαός που παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα, κυριευμένος από δέος δόξαζε τον Θεό λέγοντας ότι ο Θεός επισκέφτηκε τον λαό Του, στέλνοντας ανάμεσά τους έναν μεγάλο προφήτη. Το συγκεκριμένο θαύμα είναι ένα από τα ελάχιστα που κάνει ο Χριστός χωρίς να Του ζητηθεί, χωρίς την επιβεβαίωση της πίστεως εκ μέρους εκείνου που δέχεται την έκτακτη ευεργεσία του Θεού. Έχουμε δει ότι πάντα, όσες φορές κάποιος παρακαλούσε τον Κύριο να επέμβει θαυματουργικά, η απάντηση του Χριστού ήταν «ας γίνει κατά την πίστη σου» ή «η πίστη σου σε έσωσε» ή ακόμη «άμα πιστεύεις, όλα είναι δυνατά». Σήμερα επεμβαίνει αυτόκλητα, για να μας δείξει ότι η πίστη αποτελεί προϋπόθεση του θαύματος όχι για τον Θεό, αλλά για μας. Η επέμβαση του Θεού, η βούλησή Του και η δύναμή Του δεν περιορίζονται ούτε προσδιορίζονται από το μέτρο της δικής μας πίστης. Συνδέεται όμως το θαύμα με την πίστη, διότι ο σκοπός ακόμα και του θαύματος είναι η προοπτική της σωτηρίας του ανθρώπου και όχι ασφαλώς η βελτιοποίηση των συνθηκών της εφήμερης ζωής μας. Γι αυτό και ο Θεός θαυματουργεί εκεί όπου υπάρχει πίστη, εκεί που υπάρχει πνευματικό όφελος. Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο θαυματουργεί αυτόκλητα σήμερα ο Χριστός, είναι για να μας δείξει ότι ο Θεός είναι φιλάνθρωπος. Μόλις ο Χριστός είδε τη θρηνούσα μητέρα την σπλαχνίστηκε, μας λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς. Το θαύμα που ακολουθεί, αποτελεί έμπρακτη απόδειξη αυτής Του της φιλανθρωπίας, της άπειρης αγάπης Του για τα πλάσματά Του. Δεν επιθυμεί ο Θεός τον ανθρώπινο πόνο, ούτε την οδύνη, ούτε τον θάνατο. Αυτά είναι αποτελέσματα των δικών μας επιλογών, και αν δεν τα αποτρέπει ο Θεός, όπως επίσης δεν αποτρέπει την πείνα, τους πολέμους, την αδικία κλπ, είναι γιατί δεν θέλει να καταλύσει το αυτεξούσιο του ανθρώπου και περιμένει από εμάς την ορθή και χρηστή άσκηση αυτής της ελευθερίας με την οποία μας έχει προικίσει. Και το τρίτο σημείο που επισημαίνεται με το θαύμα αυτό είναι ότι ο Χριστός είναι ο νικητής του θανάτου. Ας μη γελάσουμε, σκεπτόμενοι ότι παρά την Ανάσταση του Χριστού, οι άνθρωποι συνεχίζουν να πεθαίνουν. Το ζητούμενο δεν είναι ο σωματικός θάνατος, για τον οποίο άλλωστε πιστεύουμε ότι θα καταλυθεί μόνιμα κατά τη Δευτέρα παρουσία του Κυρίου. Το σπουδαιότερο και ζωτικότερο είναι η αποτροπή του πνευματικού θανάτου, η εσωτερική ανάσταση και ζωή. Δεν είναι τυχαίο που, όταν θέλουμε να περιγράψουμε τα γεγονότα της καθημερινότητας, συχνά μιλάμε για σήψη των ανθρώπων και γενικότερα της κοινωνίας. Στη φύση η σήψη, η φθορά, ο θάνατος, είναι διαδικασίες μη αναστρέψιμες. Μόνη λύση αποτελεί το φτιασίδωμα της ασχήμιας, ενώ η οποιαδήποτε «ανακαίνιση» περιορίζεται σε συντήρηση και εκ νέου επίχρισμα του πεπαλαιωμένου, αν όχι πλήρη αντικατάστασή του. Η πνευματική φθορά και σήψη μοιραία ακολουθεί τη φυσική οδό, της πλήρους δηλαδή αποδόμησης ή αποσύνθεσης, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι αποτελεί και μη αναστρέψιμη κατάσταση. Η πνευματική όμως μεταστροφή, η πνευματική ανάσταση, εκτός ελαχιστοτάτων περιπτώσεων, είναι αδύνατη χωρίς την πίστη του ανθρώπου και την επέμβαση του Θεού. Και τούτο διότι κατά κανόνα τη μία εσωτερική φθορά ακολουθεί συνήθως μια δεύτερη σοβαρότερη, και μια τρίτη ακόμα χειρότερη. Απόδειξη περί αυτού αποτελεί το γεγονός ότι, ενώ «πέφτουμε από τα σύννεφα» όταν μάθουμε κάτι το αξιοκατάκριτο για έναν άνθρωπο που έχαιρε της εκτίμησης μας, δυσπιστούμε όταν πληροφορηθούμε την μεταστροφή και καλύτερη διαγωγή κάποιου πεπτωκότος, και περιμένουμε να τον δούμε και πάλι να κατρακυλά. Ίσως γι αυτό λέμε συχνά ότι «η κοινωνία χρειάζεται κάποιο θαύμα», μια άνωθεν δηλαδή παρέμβαση. Το θαύμα όμως, όπως βλέπουμε ακόμα και στη σημερινή διήγηση, είναι συνάντηση του Θεού με τον άνθρωπο, ή -στην περίπτωσή μας- του ανθρώπου με το Θεό. Ενώ, δηλαδή, η θεϊκή βούληση είναι δεδομένη, τα δικά μας μάτια δεν κοιτάνε προς την κατεύθυνση αυτή, ούτε ασφαλώς και οι ενέργειές μας. Ουσιαστικά απουσιάζει από την καρδιά μας τόσο η πίστη όσο και η βούληση, σε βαθμό που η επίκληση του θαύματος γίνεται μόνο και μόνο για να αποσείσουμε την προσωπική μας ευθύνη, για να κοιμήσουμε ακόμη μία φορά τη συνείδησή μας. Ο Χριστός, στον υποψήφιο μαθητή Του που ζήτησε άδεια να πάει πρώτα να θάψει τον πατέρα του, απάντησε «άσε τους νεκρούς να θάψουν τους δικούς τους νεκρούς» (Μτθ. 8, 22. Λουκ. 9, 60). Σε σύγχρονη μεταγραφή θα λέγαμε ότι η ανάσταση της προσωπικότητάς μας πρώτα και μετά ολόκληρης της κοινωνίας δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί αν συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με πράγματα νεκρά, φθοροποιά, γήινα. Είναι επομένως καιρός να αλλάξουμε προσανατολισμό, και τότε θα συμβεί και το θαύμα.

— Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: http://xerouveim.blogspot.gr/2010/10/10-10-2010.html