Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Στ΄ Ματθαίου
(Ματθ. θ´ 1-8)
Τῶ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμβὰς ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ. Καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ῞Ινα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; ῞Ινα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας – τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ᾿Εγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. ᾿Ιδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.
Απόδοση στη νεοελληνική
Εκεῖνο τὸν καιρό, ὁ ᾿Ιησοῦς ἐπιβιβάστηκε στὸ πλοῖο, διέσχισε τὴ λίμνη καὶ ἦρθε στὴν πόλη του. Τότε τοῦ ἔφεραν ἕναν παράλυτο ξαπλωμένο σ᾿ ἕνα κρεβάτι. ῞Οταν εἶδε ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστη τους, εἶπε στὸν παράλυτο· Θάρρος, παιδί μου, σοῦ συγχωρήθηκαν οἱ ἁμαρτίες σου. Τότε μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς εἶπαν μέσα τους· Μὰ αὐτὸς προσβάλλει τὸν Θεό. ῾Ο ᾿Ιησοῦς ὅμως, ποὺ κατάλαβε τὶς σκέψεις τους, εἶπε· Γιατί κάνετε πονηρὲς σκέψεις; Τί εἶναι εὐκολότερο νὰ πῶ· σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες ἢ νὰ πῶ· σήκω καὶ περπάτα; Γιὰ νὰ μάθετε λοιπὸν πὼς ὁ Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες πάνω στὴ γῆ – τότε λέγει στὸν παράλυτο· Σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου. ᾿Εκεῖνος σηκώθηκε καὶ πῆγε στὸ σπίτι του. ῞Οταν ὁ κόσμος τὸ εἶδε αὐτό, ἔμειναν κατάπληκτοι καὶ δοξολόγησαν τὸν Θεό, ποὺ ἔδωσε τέτοια ἐξουσία στοὺς ἀνθρώπους.
«Τι έστιν ευκοπώτερον ειπείν, αφέωνταί σου αι αμαρτίαι ή ειπείν έγειρε και περιπάτει;»
Τι είναι πιο εύκολο, ρωτάει τους Γραμματείς ο Κύριος, να πω στον παραλυτικό, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου ή να του πω σήκω και περπάτησε; Με το ερώτημα αυτό, που είναι πολύ πιο ευρύ από ό,τι φανταζόμαστε, ο Κύριος θέτει μπροστά μας ένα πρόβλημα. Μας καλεί να προβούμε σε μια αξιολόγησι, για το ποιά είναι τα λιγότερο και ποιά τα περισσότερο σπουδαία μέσα στη θρησκεία μας. Ζητεί ο Κύριος να εμβαθύνωμε πιο πολύ στο πνεύμα της θρησκείας μας και να οδηγηθούμε σε μια ορθή και σύμφωνη με την αλήθεια εκτίμησι των πραγμάτων. Ας επιχειρήσωμε λοιπόν καλύτερα την εξάτασι αυτή.
Για τους Γραμματείς και όσους έχουν την ίδια μ’ αυτούς νοοτροπία, μια νοοτροπία δηλαδή υλοφροσύνης, τα πιο σπουδαία είναι εκείνα που ο Κύριος τα θεωρεί λιγότερο σπουδαία. Για κείνους το πιο σημαντικό, όπως άφηναν να υπονοηθή με τη στάσι τους, θα ήταν να πει ο Χριστός στον παραλυτικό: σήκω και περπάτησε. Το ότι του χάριζε την ασυγκρίτως ανώτερη από τη σωματική ευεξία υγεία της ψυχής δεν το λογάριαζαν καθόλου, δεν μπορούσαν να το εκτιμήσουν όσο έπρεπε.
Και αυτό συμβαίνει εξακολουθητικά από τότε μέχρι σήμερα. Το πιο σπουδαίο που προσφέρει η θρησκεία μας στους ανθρώπους, λένε μερικοί, είναι το ότι μας εξασφαλίζει τα δικαιώματά μας. Είναι φρουρός της περιουσίας τους και της τιμής τους από τις αρπακτικές διαθέσεις του όχλου, που τον συγκρατεί η θρησκεία με τις απειλές της. Για άλλους πάλι το πιο σπουδαίο είναι το ότι η θρησκεία μιλάει και για κοινωνική δικαιοσύνη – πράγμα που καθιστά τόσο απαραίτητη την παρουσία της θρησκείας στη ζωή της κοινωνίας. Αλλά μένοντας σ’ αυτή την πλευρά μονομερώς παραγνωρίζουν το ευρύτερο περιεχόμενο της θρησκείας. Και εκμεταλλεύονται την επίδρασι της θρησκείας και τη δύναμί της για να κάνουν κοινωνικές ή πολιτικές κινήσεις, κινήματα εξυπηρετήσεως υλικών συμφερόντων. Τέτοιες και παρόμοιες σκέψεις οδηγούν μερικούς δήθεν προωδευμένους και συγχρονισμένους «Χριστιανούς» στο να ξεγυμνώνουν τη θρησκεία μας από κάθε βάθος δογματικό, από κάθε υπερφυσική και υπεργήϊνη αίγλη. από κάθε αποκαλυπτική και πνευματική ενέργεια και να την κατεβάζουν στο υλικό επίπεδο, στο επίπεδο μιας «κοσμοθεωρίας» κοντά στις άλλες, μιας απλής κοινωνικής εκδηλώσεως ή συστήματος. Αλλά όταν φύγουν όλα αυτά και μείνουν μόνον όσα αυτοί οι άνθρωποι με το δικό τους μυαλό θεωρούν σπουδαία, καταλήγομε στο συμπέρασμα που βγάζει σε ανάλογη περίπτωσι ο απόστολος Παύλος: «Ματαία η πίστις ημών». Χάνει ολόκληρο το νόημα και το περιεχόμενό της η θρησκεία. Εξαφανίζονται και αυτά ακόμη τα ωφέλιμα στοιχεία, που δυνατόν να προσφέρει η θρησκεία στον άνθρωπο για τη ζωή του στη γη. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να ιδούμε ποια είναι τα περισσότερο σπουδαία. Οι άνθρωποι συνήθως κρίνουν σύμφωνα με τη γήινη λογική τους. Κρίνουν σύμφωνα με τις γήινες ελπίδες τους και τα επίγεια συμφέροντά τους. Η θεία όμως λογική και η θεία κρίσις είναι ριζικώς πιο διαφορετική. Ενώ οι άνθρωποι π.χ. κρίνουν σαν πιο σπουδαίο την άνεσι και τη γαλήνη, που συνήθως τα ζητούν νάρθουν χωρίς να κάνουν κανένα κόπο αυτοί, ο Κύριος θεωρεί σαν πιο σπουδαίο την απαλλαγή του ανθρώπου από την αμαρτία, που είναι η ρίζα της ταραχής και της ανησυχίας. Γι’ αυτό παραξενεύθηκαν όλοι, όταν στη θέα του παραλυτικού ο Κύριος είπε: «τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Γενικά στη θρησκεία του Χριστού τα πιο σπουδαία είναι εκείνα που ίσως ο γήινος νους του ανθρώπου δεν τα διανοείται. Στα μάτια του Θεού πιο μεγάλη σημασία έχει να αποκτήση ο άνθρωπος με τη μετάνοια και την εξομολόγησι μια καινούρια καρδιά παρά να παρουσιάση την πιο θεαματική δράσι. Έχει πιο μεγάλη σημασία για το Θεό η καθαρότης των ελατηρίων μας από τις γενναιοδωρίες που μπορεί να προκαλούν το γενικό θαυμασμό. Έχει πιο μεγάλη σημασία η θυσία του εγώ και των εγωιστικών μας επιδιώξεων παρά μερικά επικίνδυνα τολμήματα, που προκαλούν το δέος. Το πιο σπουδαίο για τη θρησκεία μας είναι η ζωή σύμφωνα με αυτό που λέει ο Χριστός. Είναι η ανάπτυξις του «κρυπτού της καρδίας ανθρώπου», η πνευματική προσπάθεια με μόνο θεατή τον «Πατέρα τον βλέποντα εν τω κρυπτώ» παρά η δημιουργία αναριθμήτου πλήθους θαυμαστών και φανατικών οπαδών. Όταν αυτά γίνουν αντικείμενο ιδιαίτερης προσοχής, αναπόφευκτα θα επακολουθήσουν οι συνέπειες, υλικές και πνευματικές, μιας πλούσιας εσωτερικής ζωής, μιας γόνιμης και διαρκούς επαφής με τον άγιο Κύριο. Έτσι τα της πίστεώς μας μας θα επιδρούν και στην ατομική και την κοινωνική ζωή. Τότε η πίστη μας θα είναι γνήσια και ζωντανή. Θα έχει ρίζες βαθειά χωμένες στο έδαφος του αιωνίου, του υπερφυσικού. Θα αντλή τους ζωτικούς της χυμούς από την πηγή της ζωής, τον Κύριο. Το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού έχει μια πολύ σημαντικότερη θέσι από αυτή που συνήθως του παραχωρούμε στην ιστορία της πνευματικής ζωής, αδελφοί μου. Μας θυμίζει ότι είναι καιρός πια να συνηθίσωμε να μετρούμε με το μέτρο του θεού, να κρίνωμε σύμφωνα με τον τρόπο που κρίνει ο Θεός. Μας καλεί να κατανοήσωμε τη θεμελιώδη σπουδαιότητα εκείνων που προσφέρει ο Κύριος, όπως είναι η άφεσις των αμαρτιών μας, η λύτρωσίς μας, η αποκατάστασις των σχέσεών μας με τον ουράνιο Πατέρα μας, η γλυκιά και μακάρια ζωή αιωνίως κοντά του. Ώ αδελφοί μου, ας τα προσέξωμε όλα αυτά πιο πολύ. Έτσι θα είμαστε πάντα μέσα στο πνεύμα της αγάπης του Κυρίου μας και των πλουσίων δωρεών που πηγάζουν από αυτήν.
Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας
