ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΟΔΡΑΤΟΣ, ΑΝΕΚΤΟΣ, ΠΑΥΛΟΣ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ και ΚΡΗΣΚΗΣ

Μαρτύρησαν στην Κόρινθο στο διωγμό κατά της Εκκλησίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου (249-251). Ήταν όλοι φίλοι και βρίσκονταν στο άνθος της ηλικίας τους. Διδάσκονταν δε την εις Χριστόν πίστιν υπό του Κοδράτου. Ο έπαρχος Ιάσων προσπάθησε με κάθε τρόπο να τους πείσει να αρνηθούν τη χριστιανική πίστη. Προσπάθησε να τους δελεάσει με όλες τις κοσμικές γλυκύτητες που έδινε η ειδωλολατρική ελευθερία -για τη σάρκα – στη νεότητα. Δείχνοντας σ’ αυτούς τις ωραίες ακτές του Κορινθιακού κόλπου και τα γαλανά νερά του, που μύρωναν τις καλλονές της άνοιξης, τους εξόρκιζε να θυσιάσουν στα είδωλα για να σώσουν τη ζωή τους. Εκείνοι, όμως, αποκρίνονται ότι η αιώνια και απαράμιλλη Άνοιξη είναι κοντά στον Κύριο τους και Θεό τους. Και πιστοί στην ομολογία τους, επισφράγισαν αυτή με τη θυσία του αίματος, που έχυσαν όλοι οι φίλοι μαζί. Έτσι, για πάντα έγιναν και φίλοι Θεού. Διότι ο Κύριος μας λέει, «υμείς φίλοι μου έστε, εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν» [1]. Δηλαδή, σεις είστε φίλοι μου, και θα εξακολουθείτε να είστε φίλοι μου, αν πράττετε όσα εγώ σας παραγγέλλω.
[1]. Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιε’ 14.Απολυτίκιο. Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Εξάριθμος χορός, των Χριστού Αθλοφόρων, υμνείσθω ευσεθώς, μελωδίαις ασμάτων, Κοδράτος και Άνεκτος, Παύλος και Διονύσιος, και συν Κρήσκεντι, Κυπριανός ο θεόφρων την Τριάδα γαρ, διηνεκώς δυσωπούσιν, υπέρ των ψυχών ημών.

Η  ΟΣΙΑ  ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ  Η  ΠΑΤΡΙΚΙΑ

Καταγόταν από ευγενείς και πλούσιους γονείς και ήταν μια από τις πιο θεοφοβούμενες κόρες του Βυζαντίου, στα χρόνια του Ιουστινιανού του μεγάλου (527-565). Υπήρξε η πρώτη ακόλουθος της Βασίλισσας Θεοδώρας, και ο Ιουστινιανός για την υπέροχη αξία της, της έδωσε τον τίτλο της πατρικίας. Οι αρετές της όμως, προκάλεσαν το φθόνο της βασίλισσας. Η Αναστασία, προκειμένου να σβήσει κάθε αφορμή του φθόνου, πήρε μέρος της περιουσίας της και κατέφυγε στην Αλεξάνδρεια. Εκεί έκτισε Μονή, που ονομάστηκε Μονή της Πατρικίας, και ζούσε ζωή ασκητική. Αλλ’ όταν έμαθε ότι την αναζητεί ο Ιουστινιανός, άφησε τη μονή και πήγε στη Σκήτη του αββά Δανιήλ, στον οποίο και διηγήθηκε τα συμβαίνοντα. Αυτός αφού την έντυσε ανδρικά και τη μετονόμασε Αναστάσιο, την τοποθέτησε σ’ ένα σπήλαιο δίπλα στη Σκήτη και δύο μοναχοί της έφερναν αυτό που χρειαζόταν. Συνάμα δε της είπε να μη βγει ποτέ από το σπήλαιο, ούτε να δεχθεί κανένα. Εκεί έμεινε κλεισμένη 28 χρόνια. Όταν προαισθάνθηκε το τέλος της, προσκάλεσε τον αββά Δανιήλ και, αφού κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, παρέδωσε τη δίκαια ψυχή της.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΙΑΝΟΣ

Μαρτύρησε αφού του έσπασαν τα σωματικά του μέρη με ξύλα.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ Ο ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ

Καταγόταν από το χωριό Γρανίτσα των Χ. Λ Άγραφων. Ο πατέρας του ονομαζόταν Δημήτριος και η μητέρα του Στατήρα. Ήταν και οι δύο θεοσεβείς και φιλακόλουθοι. Από μικρό ανέτρεφαν τον Μιχαήλ με σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, πήγε στη Θεσσαλονίκη και έκανε το επάγγελμα του αρτοπώλη, με ζωή φιλελεήμονα και χριστιανική. Κάποια μέρα προσπάθησε, στο αρτοπωλείο του, να κατηχήσει στη χριστιανική πίστη ένα τουρκόπουλο. Το οποίο κατάγγειλε τον Μιχαήλ στις αρχές και οδηγήθηκε βίαια στο κριτήριο. Ανακρινόμενος εκεί, προσπάθησε με μακρά θεολογική ευθύτητα στα θρησκευτικά ζητήματα, να προσηλυτίσει τους δικαστές. Για το θάρρος του αυτό, ρίχτηκε στη φυλακή, όπου ο Μητροπολίτης Θεοφάνης ή Μητροφάνης τον ενίσχυσε προς το μαρτύριο. Όταν και πάλι οδηγήθηκε στον κριτή, ομολόγησε σταθερά και με πολλή δύναμη τη χριστιανική του πίστη. Από την ομολογία του συγκινήθηκε ακόμα και αυτός ο Τούρκος κριτής. Τελικά καταδικάστηκε σε θάνατο και τον έκαψαν ζωντανό στη Θεσσαλονίκη στις 21 Μαρτίου 1547. Το μαρτύριο του Αγίου, μεταξύ άλλων, αναφέρεται και στον υπ’ αριθ. 727 Κώδικα του XVIII αιώνα στη Μονή Ξενοφώντος Αγίου Όρους, και στον υπ’ αριθ. 2142(129) Κώδικα του XVIII αιώνα της Μονής Εσφιγμένου. Το Μ. Ευχολόγιο αναφέρει τη μνήμη του 10 Μαρτίου 1544.

ΠΗΓΕΣ:
α) www.ecclesia.gr
β) www.saint.gr
γ) www.pigizois.net/index2.htm
Τα κείμενα του εορτολογίου προέρχονται από το βιβλίο «Αγιολόγιο της Ορθοδοξίας» του κ. Χρήστου Τσολακίδη τον οποίο ευχαριστούμε θερμά.