Συγκλονιστική και πολύ διδακτική η περικοπή που μας περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Μας περιγράφει την ακράδαντη πίστη της Χαναναίας.Η πονεμένη γυναίκα, που σημειωτέoν δεν ήταν Ιουδαία, ειδωλολάτρισσα ήταν, απευθύνεται προς Εκείνον από τον οποίον και μόνο μπορούσε να λάβει αυτό που ζητούσε. Δηλ. την θεραπεία της κόρης της.
Όσο και να θέλουν οι άνθρωποι, όσο κι αν προσπαθούν οι ιατροί, υπάρχουν και περιπτώσεις κατά τις οποίες υψώνουν τα χέρια, παραιτούμενοι όλων των φιλότιμων προσπαθειών τους… Και αυτό φυσικά θα συμβαίνει σε κάθε εποχή, διότι όχι μόνο η καθ΄αυτό σωματικές ασθένειες δεν θεραπεύονται πάντοτε, αλλά και διότι υφίστανται και οι λεγόμενες πνευματικές ασθένειες, που τα αποτελέσματά τους, τα προκαλούν τα ακάθαρτα και πονηρά πνεύματα. Στις τραγικές δε αυτές περιπτώσεις, τον λόγο, δεν τον έχει η ανθρώπινη επιστήμη, αλλά η Χάρις Του Θεού.Αυτό λοιπόν που οι άρχοντες του Ισραήλ, οι πωρωμένοι Εβραίοι δεν ήθελαν να παραδεχτούν, την δύναμη δηλ. Του Ιησού, το γνωρίζει και τα παραδέχεται η Χαναναία! Σε Αυτόν λοιπόν, Τον Κύριο Ιησού, έρχεται και υποβάλλει με ακλόνητη πίστη και βεβαία ελπίδα το αίτημά της. Είναι μάλιστα πολύ χαρακτηριστικό, ότι δεν παρακάλεσε μία μόνο φορά, αλλά έλεγε και ξαναέλεγε με συγκινητική επιμονή το «Κύριε υιέ Δαβίδ, ελέησόν με», «Κύριε βοήθει μοι», όταν Ο Κύριος, ακριβώς για να αναδείξει αυτή την θερμή πίστη της, φαινόταν ότι δήθεν, δεν ήθελε να την βοηθήσει.Αυτή λοιπόν η ζωντανή πίστη, σε συνδυασμό με την επίμονη προσευχή και τη θερμή ικεσία της, έγινε δεκτή και όχι μόνο θεραπεύθηκε η ταλαίπωρη κόρη της, αλλά τελικώς επαινέθηκε από τον ίδιο Τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό!Να παραδεχθούμε φίλοι μου, ότι αυτή η Χαναναία, που δεν ανήκε βεβαίως στον Ιδουαϊκό λαό, γίνεται τώρα παράδειγμα προς μίμηση για εμάς τους Χριστιανούς που είμαστε στην εποχή Της Χάριτος και ζούμε εντός Της σωστικής κιβωτού, που ονομάζεται Ορθόδοξος Εκκλησία; Γιατί όχι;Ας ταπεινωθούμε και ας την λάβουμε ως παράδειγμα, όσον αφορά τόσο την πίστη μας Στον Σωτήρα Χριστό, όσο και για την προσευχή μας.Διότι, ναι μεν, πιστεύουμε. Αναμφιβόλως πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είναι ο μεγάλος Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας. Έχουμε όμως μέσα στην καρδιά μας την θερμή προσευχή και την σταθερή επιμονή στο άγιο αυτό έργο, το οποίο εξομοιώνει τους ανθρώπους με τους Αγγέλους; Τις νοερές δυνάμεις που διηνεκώς υμνούν και δοξολογούν τον εν Τριάδι Θεόν;Πιστεύουμε ότι η προσευχή είναι πραγματική συνομιλία με τον Κύριό μας; Τον Μεγάλο Αρχιερέα;Προσερχόμαστε «μετά παρρησίας τω θρόνω της Χάριτος, ίνα λάβωμεν έλεον και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρον βοήθειαν»; (Εβρ. Δ΄16). Δηλ. Πλησιάζουμε με θάρρος στο θρόνο της δόξης (στον ένδοξο θρόνο), για να λάβουμε έλεος και να επιτύχουμε χάρι για να βοηθηθούμε στον καιρό της ανάγκης;Εάν ναι, τότε αυτό αποτελεί μεγάλη ευλογία που όμως είναι ανάγκη να πραγματοποιείται όχι αποσπασματικώς, αλλά συνεχώς και ολο ένα και περισσότερο, προϊόντος του χρόνου, να αυξάνουμε και να βελτιώνουμε αυτή την ιερά επικοινωνία μας με τον Θεό, μέσω της αγίας προσευχής.Και φυσικά, αυτή η Πίστη, η ζωντανή και νευρώδης, η Ορθόδοξη Πίστη μας, θα μας δίνει πάντοτε την σταθερή επιμονή στην προσευχή, όπως ακριβώς και στην Χαναναία.Αυτή ακριβώς την επιμονή υπονοεί και ο ίδιος ο Κύριος όταν μας διδάσκει «αιτήτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν», (Ματθ. Ζ΄7). Δηλ. Ζητείτε και θα σας δοθεί, αναζητείτε και θα βρήτε, κρούετε τη θύρα και θα σας ανοιχθεί.Βεβαίως, μπορεί να μην λαμβάνουμε πάντοτε όσα ζητούμε. Τούτο όμως, δεν πρέπει σε ουδεμία των περιπτώσεων να μας αποθαρρύνει και να μας κάνει να σταματήσουμε ή έστω να χαλαρώσουμε την προσευχητική μας προσπάθεια.Αυτό, η χαλάρωση δηλ. της προσευχής, εάν ξεκινήσει, είναι απαρχή πτώσεως πνευματικής και κατ΄επέκταση αποκοπής από την αγάπη του Θεού.Πολύ δε περισσότερο, σε καμμία των περιπτώσεων, δεν πρέπει αδελφοί μου να επιτρέπουμε την θλίψη και την ψυχρότητα να εισέρχονται στο εσωτερικό μας, όταν νομίζουμε ότι δεν ακούγονται οι προσευχές μας. Αντιθέτως, αυτό να μας εμπνεύσει μεγαλύτερη επιμονή. Να ανοίγουμε ακόμα περισσότερο αυτήν ουράνια επικοινωνία, διότι, ακριβώς αυτήν την επικοινωνία, την θερμή επικοινωνία ζητά ο Θεός. Και όπως έλεγε ένας άγιος, ο Θεός, δεν είναι όπως οι άνθρωποι που κουράζονται εάν τους παρακαλέσουμε αρκετές φορές για κάτι και που τελικώς στενοχωρούνται και εξοργίζονται.Ο Θεός, χαίρεται την προσευχητική επικοινωνία με τα τέκνα του και εάν τελικώς το αίτημά μας είναι προς το συμφέρον μας, τότε φυσικά θα μας δώσει αυτό που ζητούμε.Εάν όμως, δεν είναι προς το συμφέρον μας, τότε βλέποντας την επιμονή μας και την θερμή ικεσία μας, θα μας δώσει κάτι πολύ καλύτερο απ΄αυτό που του ζητήσαμε!Και είναι όντως, αλήθεια, ότι όταν χτυπάμε στον Θεό και δεν μας ανοίγει, δεν είναι διότι δεν μας ακούει, αλλ΄ότι ετοιμάζει να μας ανοίξει μια άλλη πόρτα πολύ καλύτερη, που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε.Αδελφοί μου, με τη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, εκτός των άλλων, ο Κύριος Ιησούς, θέλει να μας διδάξει «το δειν πάντοτε προσεύχεσθαι αυτούς και μη εκκακείν» (Λουκ. ΙΗ΄1). Δηλ. πρέπει με πίστη, επιμονή, υπομονή και καρτερία, συνεχώς να προσευχόμαστε και να μην αποκάμωμε όταν φαίνεται ότι οι προσευχές μας δεν εκπληρώνονται αμέσως.Ας μη λησμονούμε δε ποτέ, αυτό που έγραψε μια ψυχή με μεγάλη πίστη και που συνεχώς στο νου και στην καρδιά είχε την θερμή ικεσία. Είσαι γεμάτος από γαλήνη; Προσευχήσου! Η προσευχή θα σου τη διατηρήσει. Πειρασμούς έχεις; Προσευχήσου! Η προσευχή θα σε στηρίξει και θα σε ενδυναμώσει. Αμάρτησες; Προσευχήσου! Η προσευχή θα σε επανορθώσει. Θλιμμένος είσαι και απογοητευμένος; Προσευχήσου!Η προσευχή θα σε παρηγορήσει και θα σου δώσει νέες ψυχικές δυνάμεις.Αμήν.