Το Ευαγγέλιο της Κυριακής ΙΔ΄ Ματθαίου  , κεφάλαιον  ΚΒ΄, στίχοι  2 – 14.

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὅστις ἐποίησε γάμους τῷ υἱῷ αὐτοῦ. καὶ ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ καλέσαι τοὺς κεκλημένους εἰς τοὺς γάμους, καὶ οὐκ ἤθελον ἐλθεῖν. πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους λέγων· εἴπατε τοῖς κεκλημένοις· ἰδοὺ τὸ ἄριστόν μου ἡτοίμασα, οἱ ταῦροί μου καὶ τὰ σιτιστὰ τεθυμένα, καὶ πάντα ἕτοιμα· δεῦτε εἰς τοὺς γάμους. οἱ δὲ ἀμελήσαντες ἀπῆλθον, ὁ μὲν εἰς τὸν ἴδιον ἀγρόν, ὁ δὲ εἰς τὴν ἐμπορίαν αὐτοῦ· οἱ δὲ λοιποὶ κρατήσαντες τοὺς δούλους αὐτοῦ ὕβρισαν καὶ ἀπέκτειναν. ἀκούσας δὲ ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος ὠργίσθη, καὶ πέμψας τὰ στρατεύματα αὐτοῦ ἀπώλεσε τοὺς φονεῖς ἐκείνους καὶ τὴν πόλιν αὐτῶν ἐνέπρησε. τότε λέγει τοῖς δούλοις αὐτοῦ· ὁ μὲν γάμος ἕτοιμός ἐστιν, οἱ δὲ κεκλημένοι οὐκ ἦσαν ἄξιοι· πορεύεσθε οὖν ἐπὶ τὰς διεξόδους τῶν ὁδῶν, καὶ ὅσους ἐὰν εὕρητε καλέσατε εἰς τοὺς γάμους. καὶ ἐξελθόντες οἱ δοῦλοι ἐκεῖνοι εἰς τὰς ὁδοὺς συνήγαγον πάντας ὅσους εὗρον, πονηρούς τε καὶ ἀγαθούς· καὶ ἐπλήσθη ὁ γάμος ἀνακειμένων. εἰσελθὼν δὲ ὁ βασιλεὺς θεάσασθαι τοὺς ἀνακειμένους εἶδεν ἐκεῖ ἄνθρωπον οὐκ ἐνδεδυμένον ἔνδυμα γάμου, καὶ λέγει αὐτῷ· ἑταῖρε, πῶς εἰσῆλθες ὧδε μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου; ὁ δὲ ἐφιμώθη. τότε εἶπεν ὁ βασιλεὺς τοῖς διακόνοις· δήσαντες αὐτοῦ πόδας καὶ χεῖρας ἄρατε αὐτὸν καὶ ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.

ΑΠΟΔΟΣΙΣ   ΕΙΣ   ΤΗΝ   ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΝ

Καί είπε ο Κύριος την παραβολή αυτή : «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με ένα βασιλέα, ο οποίος επρόκειτο να κάνει τους γάμους του υιού του.

Και έστειλε τους δούλους του να καλέσουν τους καλεσμένους εις τους γάμους, αλλ’ αυτοί δεν ήθελαν να έλθουν.

Πάλιν έστειλε άλλους δούλους με την εντολή, «Να πείτε εις τους καλεσμένους : ετοίμασα το γεύμα μου΄ οι ταύροι και τα μανάρια έχουν σφαγεί και όλα είναι έτοιμα.

Ελάτε εις τους γάμους». Αυτοί όμως τους αγνόησαν και έφυγαν, ο ένας εις το χωράφι του, άλλος εις το εμπόριον του.

Οι λοιποί, αφού συνέλαβαν τους δούλους του, τους εκακοποίησαν και τους σκότωσαν. Και ο βασιλιάς εκείνος, όταν το άκουσε, οργίσθηκε και έστειλε τον στρατό του και τους εξολόθρευσε τους φονιάδες εκείνους και έκαψε την πόλη τους.

Τότε λέγει εις τους δούλους του, «Ο μεν γάμος είναι έτοιμος, οι καλεσμένοι όμως δεν ήσαν άξιοι.

Πηγαίνετε λοιπόν εις τα σταυροδρόμια και όσους βρείτε, καλέστε τους εις τους γάμους». Και οι δούλοι βγήκαν στους δρόμους, μάζεψαν όλους όσους βρήκαν, κακούς και καλούς, και εγέμισε η αίθουσα του γάμου από φιλοξενούμενους.

Όταν δε μπήκε ο βασιλεύς να δει τους φιλοξενούμενους, είδε εκεί έναν, ο οποίος δεν είχε ένδυμα γάμου, και του λέγει, «Φίλε, πώς μπήκες εδώ χωρίς να έχεις ένδυμα γάμου;», αυτός δε έμεινε βουβός.

Τότε είπε ο βασιλεύς στους υπηρέτες, «Αφού του δέσετε τα πόδια και τα χέρια, σηκώστε τον και ρίξτε τον έξω εις στο σκοτάδι΄ εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών». Διότι πολλοί είναι οι καλεσμένοι, ολίγοι όμως είναι οι εκλεκτοί » .

Στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο ὁ Κύριος μᾶς λέει ὅτι στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν προσκεκλημένοι εἶναι ἅπαντες οἱ ἄνθρωποι. Παρόλα αὐτὰ δὲν ἀνταποκρίνονται ἅπαντες στὴν πρόσκληση. Ἀνταποκρίνονται μόνο ὅσοι ἔχουν ἀρχοντικὴ καρδία˙ τηροῦν δηλαδὴ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ ἀγαποῦν τὸν συνάνθρωπό τους. Καὶ αὐτὸ γίνεται μέσα ἀπὸ κόπο καὶ ἀποφασιστικότητα.

Ὁ δρό­μος τῆς ζω­ῆς μας μπο­ρεῖ νὰ εἶ­ναι στε­νὸς ἢ εὐ­ρύ­χω­ρος. Τρα­χὺς ἢ ἄ­νε­τος. Γε­μά­τος δυ­σκο­λί­ες ἢ γε­μά­τος ἀ­πο­λαύ­σεις. Ἡ ἐ­πι­λο­γὴ εἶ­ναι ἀ­πο­κλει­στι­κὰ καὶ μό­νο δι­κή μας, ἀλ­λὰ πρέ­πει νὰ γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι στὴν αἰ­ώ­νι­α ζω­ὴ θὰ κα­ταν­τή­σου­με μό­νο μέ­σα ἀ­πὸ τὸν στε­νὸ δρό­μο. Καὶ αὐ­τὸς ὁ στε­νὸς δρό­μος ἀ­φο­ρᾶ στὴν ἀ­γά­πη ποὺ πρέ­πει νὰ ἔ­χου­με τό­σο πρὸς τὸν Θε­ό, ὅ­σο καὶ με­τα­ξύ μας. Σύμ­φω­να μὲ τὸν ἅ­γι­ο Μά­ξι­μο τὸν Ὁ­μο­λο­γη­τὴ ἡ πρὸς τὸν Θε­ὸ ἀ­γά­πη ἀ­φο­ρᾶ στὴν ἀ­γα­θὴ δι­ά­θε­ση τῆς ψυ­χῆς. Ὅ­ποιος τὴν κα­τέ­χει δὲν προ­τι­μᾶ κα­νέ­να ἀ­πὸ τὰ δη­μι­ουρ­γή­μα­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ τὸν δη­μι­ουρ­γὸ Θε­ό. Εἶ­ναι δὲ ἀ­δύ­να­το νὰ τὴν ἀ­πο­κτή­σει ὁ ἄν­θρω­πος, ὅ­ταν βρί­σκε­ται προ­σκολ­λη­μέ­νος στὰ εὐτελῆ πράγ­μα­τα. Ἐ­κεῖ­νος ποὺ ἀ­γα­πᾶ λοι­πὸν τὸν Θε­ό, ζεῖ βί­ο ἀγ­γε­λι­κὸ πά­νω στὴ γῆ, τη­ρῶν­τας τὶς ἐν­το­λές˙ ἀ­γα­πᾶ τοὺς συ­ναν­θρώ­πους του καὶ ζεῖ συνειδητὰ μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, ἐξομολογεῖται, ἀγωνίζεται πνευματικά, προ­σεύ­χε­ται.

Τοι­ου­το­τρό­πως, ἡ ἀ­γά­πη πρὸς τὸν Θε­ὸ εἶ­ναι ἄ­με­σα συν­δε­δε­μέ­νη μὲ τὴν ἀν­τί­στοι­χη πρὸς τὸν πλη­σί­ον. Αὐ­τὸς μά­λι­στα ποὺ ἰ­σχυ­ρί­ζε­ται ὅ­τι ἀ­γα­πᾶ τὸν Θε­ό, τὴ στιγ­μὴ ποὺ μι­σεῖ τὸν ἀ­δελ­φό του, κα­τὰ πῶς μᾶς δι­δά­σκει ὁ εὐ­αγ­γε­λι­στὴς Ἰ­ω­άν­νης, εἶ­ναι ψεύ­της. Καὶ εἶ­ναι ψεύ­της δι­ό­τι, ἐ­νῷ δὲν ἀ­γα­πᾶ τὸν συ­νάν­θρω­πό του, τὸν ὁ­ποῖ­ο ἔ­χει δί­πλα του, ἰ­σχυ­ρί­ζε­ται ὅ­τι ἀ­γα­πᾶ τὸν Θε­ὸ ποὺ δὲν βλέ­πει. Ὁ Θε­ός, ὅ­μως, ἀ­γα­πᾶ­ται δι­ὰ μέ­σου τῆς τή­ρη­σης τῶν ἐν­το­λῶν του καὶ βέ­βαι­α τῆς ἀ­γά­πης πρὸς τοὺς ἀν­θρώ­πους. Αὐ­τὴ ἡ ἀ­γά­πη πρὸς τοὺς ἀν­θρώ­πους εἶ­ναι ἡ πραγ­μα­τι­κὴ καὶ θυ­σι­α­στι­κὴ ὑ­πὲρ τοῦ ἄλ­λου, τοῦ φί­λου ἢ καὶ τοῦ ἐ­χθροῦ, καὶ ὄ­χι ὁ συ­ναι­σθη­μα­τι­σμὸς ὑ­πὲρ τῶν οἰ­κεί­ων καὶ ὑ­πὲρ ὅ­σων μᾶς εὐ­ερ­γε­τοῦν. Κά­θε ἄλ­λη ἐ­πι­λο­γὴ ποὺ ἀ­πορ­ρί­πτει τὴν κα­τὰ Θε­ὸν ἀ­γά­πη ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται λαν­θα­σμέ­νη καὶ ἀ­ξι­ο­θρή­νη­τη. Μᾶς λέ­ει ὁ ἱ­ε­ρὸς Χρυ­σό­στο­μος ὅ­τι ἡ ἀ­γά­πη ποὺ εἶναι ἰδιοτελὴς μοιά­ζει μὲ τὸ φῶς τοῦ λυ­χνα­ριοῦ, ποὺ συν­τη­ρεῖ­ται μὲ τὸ λά­δι, ἢ ἀ­κό­μα, μοιά­ζει μὲ τὸν χεί­μαρ­ρο, ποὺ τρέ­χει μό­νο ὅ­ταν βρέ­χει, ἐ­νῷ ξη­ραί­νε­ται ὅ­ταν στα­μα­τή­σει ἡ βρο­χή. Ὅ­μως ἡ ἀ­γά­πη ποὺ προ­έρ­χε­ται ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ εἶ­ναι σὰν τὴν πη­γὴ ποὺ ἀ­να­βλύ­ζει καὶ πο­τὲ δὲν στα­μα­τά­ει ἡ ρο­ή της˙ καὶ τοῦ­το δι­ό­τι μό­νο ὁ Θε­ὸς εἶ­ναι ἡ πη­γὴ τῆς ἀ­γά­πης.

Εἶ­ναι μα­κά­ρι­ος, λοι­πόν, ὁ ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ­νος ποὺ ἔ­χει τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ, για­τὶ ὄν­τας ὁ Θε­ὸς ἀ­γά­πη, ὁ ἄν­θρω­πος μέ­νει «ἐν τῷ Θε­ῷ». Ἐκεῖνος ποὺ ἔ­χει ἀ­γά­πη ὑ­πε­ρέ­χει, χά­ρι­τι Θε­οῦ, ἀ­πὸ ὅ­λους. Ἐ­κεῖ­νος ποὺ ἔ­χει ἀ­γά­πη δὲν φο­βᾶ­ται, δι­ό­τι, σύμ­φω­να μὲ τὸν εὐ­αγ­γε­λι­στὴ Ἰ­ω­άν­νη «ἡ ἀ­γά­πη ἔ­ξω βάλ­λει τὸν φό­βον». Ἐκεῖνος ποὺ ἔ­χει ἀ­γά­πη δὲν ἀ­πο­στρέ­φε­ται πο­τὲ κα­νέ­να, οὔ­τε μι­κρό, οὔ­τε με­γά­λο, οὔ­τε ἔν­δο­ξο, οὔ­τε ἄ­δο­ξο, οὔ­τε φτω­χό, οὔ­τε πλού­σι­ο, ἀλ­λὰ βλέ­πει εἰς ἅ­παν­τας τὴν εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ καὶ τοὺς συμ­πε­ρι­φέ­ρε­ται τὸ ἴ­διο˙ μὲ τα­πεί­νω­ση καὶ μὲ μα­κρο­θυ­μί­α. Ἐκεῖνος ποὺ ἔ­χει ἀ­γά­πη δὲν ἀ­λα­ζο­νεύ­ε­ται ἐ­ναν­τί­ον κα­νε­νός, δὲν ὑ­πε­ρη­φα­νεύ­ε­ται, κα­νέ­να δὲν κα­κο­λο­γεῖ, ἐ­νῷ ὅ­σους τὸν κα­κο­λο­γοῦν τοὺς συγ­χω­ρεῖ καὶ προ­σεύ­χε­ται ὑ­πὲρ αὐ­τῶν. Ἐκεῖνος ποὺ ἔ­χει ἀ­γά­πη δὲν σκέ­φτε­ται μὲ πα­νουρ­γί­α ἐ­ναν­τί­ον τοῦ ἀ­δελ­φοῦ του. Ἐ­κεῖ­νος ποὺ ἔ­χει ἀ­γά­πη δὲν πα­ρορ­γί­ζε­ται, δὲν φουν­τώ­νει ἀ­πὸ ὀρ­γή, δὲν χαί­ρε­ται γιὰ τὴν ἀ­δι­κί­α ποὺ γί­νε­ται, δὲν ψεύ­δε­ται, κα­νέ­ναν δὲν θε­ω­ρεῖ ἐ­χθρό του, πα­ρὰ μό­νο τὸν Διά­βο­λο. Ἐ­κεῖ­νος ποὺ ἔ­χει ἀ­γά­πη ὅ­λα τὰ ὑ­πο­μέ­νει, εἶ­ναι εὐ­ερ­γε­τι­κὸς καὶ πρᾶος ἔ­ναν­τι ὅ­λων. 

Ἐ­κεῖ­νος ποὺ ἔ­χει ἀ­γά­πη δὲν πα­ρα­βλέ­πει τὸν ἀ­δελ­φὸ στὴν ἀ­νάγ­κη του, δὲν ζη­λεύ­ει, δὲν φθο­νεῖ, δὲν κα­τα­τρέ­χει κα­νέ­να, δὲν χαί­ρε­ται μὲ τὴν πτώ­ση τῶν ἄλ­λων, δὲν ἐ­ξευ­τε­λί­ζει αὐ­τὸν ποὺ ἔ­πε­σε σὲ σφάλ­μα, ἀλ­λὰ συμ­πά­σχει μα­ζί του, τοῦ συμ­πα­ρα­στέ­κε­ται καὶ τὸν ἀ­να­κου­φί­ζει. Ἐ­κεῖ­νος ποὺ ἔ­χει ἀ­γά­πη ἀ­γω­νί­ζε­ται νὰ τη­ρή­σει τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ, καὶ ἀ­πο­δει­κνύ­ει τὸν ἑ­αυ­τό του ὡς ἀ­λη­θι­νὸ μα­θη­τὴ τοῦ ἀ­γα­θοῦ Δε­σπό­τη, ὁ ὁ­ποῖ­ος δι­α­κή­ρυ­ξε ὅ­τι «ἐ­ὰν ὑ­μεῖς μεί­νη­τε ἐν τῷ λό­γῳ τῷ ἐ­μῷ, ἀ­λη­θῶς μα­θη­ταί μού ἐ­στε». Καὶ ὁ γνήσιος μαθητὴς τοῦ Κυρίου εἶναι ὄντως πολίτης τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.