Ξιφος τελειοί Σαμωνάν και Γουρίαν, Και φλοξ Άβιβον, οις χαρά φλοξ και ξίφος.

Πυρ πέμπτη δεκάτη, Άβιβον πέφηνε, χαλκός ετάρους.

Βιογραφία

Ο Γουρίας και ο Σαμωνάς, αγωνιζόμενοι τον Ιερό αγώνα της χριστιανικής πίστης, συνελήφθησαν από τον ηγεμόνα Αντωνίνο, κατά το διωγμό επί Διοκλητιανού. Και αφού υπέστησαν με θαυμαστή υπομονή πολλά βάσανα, αποκεφαλίσθηκαν. Ο Άβιβος έζησε λίγα χρόνια αργότερα και ήταν από ένα χωριό της Έδεσσας που ονομαζόταν Αποθελσαία. Τότε βασιλιάς ήταν ο Λικίνιος, ο γνωστός αντίπαλος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο Άβιβος, λοιπόν, προχειρίσθηκε Ιεροδιάκονος και διακρινόταν για τη μεγάλη ευσέβεια του και τον πολύ ζήλο για το υπούργημά του. Ιδιαίτερα, όμως, διακρινόταν για τη θερμή αγάπη του στο Ιερό κήρυγμα, τηρώντας το θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, που λέει: «Κήρυξαν τον λόγον, επιστήθι ευκαίρως ακαίρως, έλεγξαν, επιτίμησαν, παρακάλεσαν, εν πάση μακροθυμία και διδαχή». Κήρυξε, δηλαδή, το λόγο του Θεού, στάσου επιτηρητής και καθοδηγός στους ακροατές σου, όχι μόνο σε κατάλληλες περιστάσεις, αλλά και σ’ εκείνες που φαίνονται ακατάλληλες περιστάσεις, έλεγξε, επίπληξε, παρηγόρησε με κάθε μακροθυμία και με κάθε μέθοδο διδασκαλίας. Ο ηγεμόνας Λυσανίας, όταν είδε τον Άβιβο να προσελκύει πολλούς ειδωλολάτρες με το θερμό του κήρυγμα, τον συνέλαβε και αφού τον κρέμασε σε στυλό και τον έσχισε με σιδερένια νύχια, έπειτα τον οδήγησε έξω από την πόλη, όπου τον έριξε μέσα στη φωτιά, και έτσι ο Άβιβος παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό.

 Απολυτίκιον  Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Tριάδος ισάριθμοι της Υπερθέου, σαφώς Γουρίας και Άβιβος και Σαμωνάς ο κλεινός, ένθεοι υπάρχοντες ταύτην τοις ασεβέσιν ωμολόγησαν άμα άθλων την τρικυμίαν αβλαβώς διελθόντες· και νυν ημάς κυβερνώσιν όρμον προς άκλυστον.

 Κοντάκιον Ήχος β’. Τα άνω ζητών.

Εξ ύψους σοφοί, την χάριν κομισάμενοι, των εν πειρασμοίς, προΐστασθε πανεύφημοι· διο κόρην Άγιοι, εκ θανάτου πικρού ερρύσασθε· υμείς γαρ όντως υπάρχετε, Εδέσσης η δόξα, και του κόσμου χαρά.

 Κάθισμα Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.

Τριάδος της σεπτής, καταγγέλλοντες πίστιν, πολύθεον Σοφοί, των ειδώλων απάτην, ανδρείως καθείλετε, ως της πίστεως πρόμαχοι, κόρην ζώσαν δε, κατακλεισθείσαν εν τάφω, διεσώσατε, θανατηφόρου κινδύνου, υμάς μακαρίζουσαν.

Ο Οίκος

Της του εχθρού δουλείας με ρύσαι, Ιησού ζωοδότα, ταις των σων αθλητών εντεύξεσι δυσωπούμενος, όπως αδούλωτον κεκτημένος, των παθών την ψυχήν και το σώμα, ανευφημώ την αυτών οξυτάτην βοήθειαν· προφθάσαντες γαρ, του θανάτου ερρύσαντο κράζουσαν την κόρην, ην περ παρέθετο εκβοώσα η μήτηρ τοις μάρτυσιν· Υμείς όντως υπάρχετε, Εδέσσης η δόξα, και του κόσμου χαρά.